dimarts, 9 de juny del 2009

EL TASTET 41 / ALFONSINA Y EL MAR

Avui podem parlar quasi de metaliteratura. O de metapoètica, si voleu. I és que Ariel Ramírez i Félix Luna feren una cançó-homenatge a la poetessa Alfonsina Storni. Ramírez va fer una música preciosa, però la lletra de Luna té tanta qualitat que podria ser, sens dubte, una poesia independent. Bé, açò passa gairebé sempre amb les (bones) lletres de cançons, però aquesta és magnífica.

N'hi ha moltíssimes versions (en podreu trobar un munt punxant ací), però a mi, sense dubte, la que més m'agrada és la de Mercedes Sosa. També l'han cantada bé Violeta Parra, Nana Moskuri i Cristina Branco. Per desgràcia, gent com Paloma San Basilio o María Jiménez també han perpetrat algunes pallassades amb tan magnífica canço.

Us deixe la versió de Mercedes Sosa en versió audio y la de Cristina Branco en vídeo. M'agrada molt Cristina, sobretot quan canta fados, però, insistesc, com Mercedes Sosa no la canta ningú. Si trobeu que algú ho fa millor, no dubteu a dir-m'ho.








Por la blanda arena que lame el mar
su pequeña huella no vuelve más
Un sendero sólo de pena y silencio
llegó hasta el agua profunda
Un sendero sólo de penas mudas
llegó hasta la espuma

Sabe Dios qué angustia te acompañó
qué dolores viejos calló tu voz
Para recostarte arrullada
en el canto de las caracolas marinas
La canción que canta en el fondo
oscuro del mar la caracola

Te vas Alfonsina con tu soledad
¿qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y la está llevando
Y te vas hacia allá como en sueños
dormida, Alfonsina, vestida de mar

Cinco sirenitas te llevarán
por caminos de algas y de coral
Y fosforescentes caballos marinos
harán una ronda a tu lado
Y los habitantes del agua van a jugar
pronto a tu lado

Bájame la lámpara un poco más
déjame que duerma, nodriza, en paz
Y si llama él, no le digas que estoy
dile que Alfonsina no vuelve
y si llama él, no le digas nunca que estoy
Di que me he ido

Te vas Alfonsina con tu soledad
¿qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y la está llevando
Y te vas hacia allá como en sueños
dormida, Alfonsina, vestida de mar